‘ik teken’

Het materiaal dat ik kies voor wat ik wil uitdrukken in mijn tekening is bepalend.

Neem 'Getekende huid' een serie waarbij ik de verzwegen verhalen van misbruik van de Japanse troostmeisjes, teken door alleen hun, inmiddels gerimpelde en getekende huid, te laten spreken. De huid die juist bedekt, maar waar je door de rimpels en lidtekens iets van hun schaamte en verdriet ziet.

Of de serie 'Gewiste Steden'. Steden die er niet meer zijn omdat ze in de oorlog volledig verwoest zijn, maar door de techniek van wissen maak je de herinnering aan deze steden zichtbaar. 

In de serie 'Time of Tijd' stippel ik wie wij zijn, zoals we bestaan uit miljarden cellen, zoals het heelal bestaat uit miljarden atomen, zoals we onze 'mierenpaadjes' trekken in het landschap.

Nu ben ik bezig met het verhaal van mijn vader, die als net 18-jarige met de Razzia van Rotterdam, op 10 november 1944, als dwangarbeider op transport naar Duitsland werd gezet.
De focus van deze serie ligt op het summiere verhaal dat mijn vader vele jarenvlater erover vertelt. Pas in 2010 heeft hij het, zonder enige emotie op schrift gesteld. Die focus leg ik vast in monoprints, in warm grijs-gemengd met Pruisisch blauw op Japans e-sumi papier, 50x65cm.  Om en in die print teken ik in grafiet. Wat ik wil uitdrukken in het half-weggevaagde grafiet zijn de flarden herinneringen en soms de hulpeloosheid en de onbeschermdheid, die hij, in die dagen gevoeld moet hebben.
Hoop de serie in maart 2020 te voltooien.