‘Nieuwe spelregels; een speelveld’.
In deze tijden van corona gaat veel anders dan we van plan waren of gewend zijn. In plaats van de ingeplande ‘Jonge Kunst' presenteren wij nu 'kersverse kunst'. Een periode waarin Karin de Visser en Astrid Meijer nieuw werk maken en het experiment aangaan. Publiek kan tijdens de gebruikelijke openingsuren binnenlopen en de dialoog met de kunstenaars aangaan.
Voor bezoekers staat een tekenblok klaar om ter plekke beeldend te reflecteren op de geplaatste stillevens en dansende sculpturen en ze op deze wijze te vereeuwigen. De gemaakte tekeningen blijven in bezit van de tekenaar.
U kunt het proces ook volgen op de Facebookpagina van stichting KunstWerkt.
Astrid Meijer is een kunstenaar die met een scherpe blik door bestaande materialen heen kijkt om de verborgen en vaak onbedoelde beeldkracht ervan te peilen. Vervolgens worden deze met minieme ingrepen getransformeerd tot nieuwe beelden. Tijdens de lockdown ontdekte Astrid bij SCRAP een enorme doos met afgedankte voetballen. Sommige ervan tot de draad versleten. Ter plekke ontstonden associaties als 'versleten planeten' en 'versleten wereldbeelden'. In deze nieuwe experimentele installatie probeert zij (met een knipoog) de ontstane verwarring in ons dagelijks leven te verbeelden. Nu wij ons voor onbepaalde tijd aan zo veel nieuwe regels moeten houden.
Karin de Visser gaat experimenteren met het bandstaal waarmee ze al verschillende sculpturen in de openbare ruimte heeft gemaakt. Het mooie van bandstaal vindt Karin de bewegelijkheid van het materiaal, ondanks de associatie met kracht die staal oproept. Het doel van dit experiment is het maken van sculpturen die door menselijke beweging telkens van vorm veranderen. Doordat Karin zelf plaats neemt in de gemaakte sculpturen om ze in beweging te brengen zullen onbedoeld performances ontstaan. Deze sculpturen lijken haar, in deze coronatijd, ook een prima bescherming tegen het virus want een afstand van anderhalve meter is gegarandeerd.
Karin de Visser gaat experimenteren met het bandstaal waarmee ze al verschillende sculpturen in de openbare ruimte heeft gemaakt. Het mooie van bandstaal vindt Karin de bewegelijkheid van het materiaal, ondanks de associatie met kracht die staal oproept. Het doel van dit experiment is het maken van sculpturen die door menselijke beweging telkens van vorm veranderen. Doordat Karin zelf plaats neemt in de gemaakte sculpturen om ze in beweging te brengen zullen onbedoeld performances ontstaan. Deze sculpturen lijken haar, in deze coronatijd, ook een prima bescherming tegen het virus want een afstand van anderhalve meter is gegarandeerd.