Karin de Visser is “Artist in Residence” in Ruimte in Beweging en onderzoekt wat het oog – de natuurlijke camera van het lichaam – beweegt bij het aanschouwen van een film. Worden emoties gevangen in het oog en kan ik deze emoties als onderzoekend kunstenaar weer vangen om ze te verwerken in een installatie die uiteindelijk weer mensen uitdaagt om te kijken en bekeken te worden?

Jaren geleden is Karin al begonnen met het verzamelen van filmblikken om ze te gebruiken voor haar installatie. Ze wil de bezoekers deel laten uitmaken van deze installatie en daarom nodigt ze hen uit om de expositieruimte te bezoeken, een film te bekijken en hun oog te laten fotograferen. Van iedere bezoeker wordt de iris van het oog gefotografeerd en geplaatst in een filmblik. Alle ogen worden uiteindelijk weer gericht op de volgende bezoeker. En op deze wijze groeit de expositie tot een volledige installatie.

Er wordt een film getoond in een daarvoor speciaal gebouwde cabine. Deze film is een surrealistische rolprent en is door de Visser gekozen vanwege juist dat aspect. Welke film dit is wordt slechts geopenbaard aan iedere nieuwsgierige bezoeker.

Karin heeft slecht één boodschap; kunst kan niet bestaan zonder de toeschouwer. U bent 50 % van de kunst die zij maakt. Dat maakt u belangrijk.